معرفی امام حسن مجتبی(ع)
امام حسن محتبی(ع) دومين پيشواى اهل بيت پس از نبى اكرم (ص) و به اتفاق ناقلان حديث، سالار جوانان بهشتى و يكى از دو يادگارى است كه دودمان رسول خدا (ص) از سلاله آن هاست.
اين امام والا تبار از جمله چهار نور مقدسى است كه رسول اكرم (ص) به اتفاق آنان با مسيحيان نجران به مباهله پرداخت و در زمره پيراستگانى است كه خداوند پليدى را از آن ها دور و از نزديكان پيامبر(ص) است كه خداوند مردم را به دوستى و محبّت آنان فرمان داده و يكى از دو امانت گرانسنگى است كه هركس بدانان چنگ زند، اهل نجات و رهايى و آن كه از فرمان آن ها سرپيچى كند، به گمراهى و انحراف كشيده خواهد شد.
آن بزرگوار در دامان جدّ بزرگوارش نبىّ مكرّم اسلام (ص) نشو و نما كرد و از سرچشمه زلال رسالت و اخلاق و گذشت و عفو و بخششِ آن حضرت بهره مند گرديد و تا آخرين لحظات عمر شريف پيامبر اكرم (ص) در كنار آن حضرت به سر برد و هدايت و ادب و شكوه و جلالش را به ميراثِ وى نهاد و شايستگى امامت و پيشوايى را كه پس از پدر بزرگوارش انتظار آن مى رفت، به او بخشيد كه بارها از اين موضوع به صراحت سخن گفته بود، آن جا كه فرمود: «الحسن والحسين امامان قاما أو قعدا، اللهمّ انّي اُحبّهما فأحبّ مَن يحبّهما»; حسن و حسين دست به قيام بزنند يا نزنند، امام و پيشوا هستند، خدايا! من آن دو را دوست دارم و به دوستداران آن ها علاقه مندم.
افزون بر مجد و عظمت و اصالت ، ارج و عظمت نبوت و امامت در وجود مقدسِ اين امام گرد آمده بود; مسلمانان ويژگى هايى را كه در جدّ بزرگوار و پدر ارجمندش مشاهده كرده بودند، در سيماى نورانى امام مجتبى نظاره گر بودند به گونه اى كه ديدن وى، يادآور آن دو بزرگوار بود، به همين دليل به وى عشق مىورزيدند و ارج و احترامش مى نهادند و پس از پدر ارجمندش و در دشوارى هاى زندگى و مشكلاتِ امور دينى مسلمانان، تنها مرجع آنان به شمار مى آمد به ويژه آن زمان كه مسلمانان دستخوش حوادث و رخدادهاى تلخ و مرارت بارى كه نظير آن را قبلاً سراغ نداشتند، گرفتار آمدند.
امام مجتبى(ع) در كليه موضع گيرى ها و مراحل زندگى اش كه در راه خدا با آزار و اذيت و اعمال نارواى دشمنان، دست و پنجه در مى افكند، برجسته ترين سَمبُل فضايل بلند اخلاق نبوى به شمار مى آمد و به برترين درجه صبر و شكيبايى و بردبارى آراسته بود تا آن جا كه مروان حكم ـ سرسخت ترين دشمن وى ـ زبان به اعتراف گشود و صبر و بردبارى امام مجتبى را به كوه استوار تشبيه كرد. اين امام بزرگوار در عفو و گذشت و كرم و بخشش و سخاوت به گونه اى زبانزد مردم بود كه وى را از ساير اهل بخشش و كرم و سخاوت، متمايز مى ساخت.
امام حسن(ع) پس از رحلت جانسوز جدّ بزرگوارش نبىّ اكرم(ص) تحت تربيت مادر بزرگوارش حضرت صدّيقه طاهره فاطمه زهرا(س) و پدر ارجمندش سرور اوصياء و پيشواى نكوسيرتان امام على بن ابى طالب(ع) قرار گرفت كه اين دو بزرگوار همواره با يغماگرانِ خلافت جد امجدش در نزاع و كشمكش بودند. ديرى نپاييد كه دومين صفحه تاريخ زندگى او با وفات جانگداز مادرش زهراى مرضيه(س) ورق خورد. رنج و گرفتارى ها و پيش آمدهاى ناگوار، پدر ارجمندش على بن ابى طالب را از هرسو در احاطه داشتند و امام مجتبى در كودكى همواره نظاره گر اين همه رنج و محنت و گرفتارى پدر بود و تلخى و مرارت آن ها را فرو مى خورد، ولى از جنبه درك و آگاهى بر اوضاع جامعه آن روز و دگرگونى هاى آن، به كارهايى برتر از آن چه در آن سن از او انتظار مى رفت، دست مى يازيد، از همين رهگذر مردم شاهد توجه و عنايت رسول خدا (ص)نسبت به امام مجتبى (ع)بودند، آن بزرگوار از ارج و احترام خاصى ميان مسلمانان برخوردار بود.
