نصب دوباره حجرالأسود

كعبه، نزد عرب جايگاه والايى داشت، زيرا اين خانه مورد توجه آنان بود و در جاهليت، براى انجام مراسم حج، آهنگ آن سامان مى كردند. پنج سال قبل از بعثت نَبَوى، سيل، كعبه را ويران ساخت. قريش با تشكيل انجمنى تصميم گرفت كعبه را از نو بنيان نهد و توسعه دهد و بزرگان قريش و مكّه، اين كار را بر عهده گرفتند. زمانى كه به جايگاه حجرالأسود رسيدند، در مورد شخصى كه حجر را در جاى خود قرار دهد، به اختلاف پرداختند. هر قبيله در پى كسب اين افتخار براى خود بود و بدين ترتيب، آماده نبرد با يكديگر شدند و هم پيمانان به يكديگر پيوسته و دست از ساختن كعبه برداشتند. سپس با گرد آمدن در مسجد با هم به مشورت پرداختند و همه موافقت كردند نخستين فردى كه بر جمع آنان وارد شود، ميانشان داورى كند و متعهد شدند به داورى او گردن نهند. (اتفاقاً) حضرت محمد بن عبدالله(ص) نخستين شخصى بود كه بر آن جمع وارد شد و همه اظهار داشتند: وى شخصى امانتدار است و ما به داورى او راضى هستيم و بدين سان، پيامبراكرم(ص) براى حل كشمكش و نزاع اين گروه دست به اقدام زد و حجرالأسود را در پارچه اى قرار داد و فرمود: هر قبيله اى گوشه اى از آن پارچه را بگيرد. سپس اظهار داشت: اكنون همه شما پارچه را بالا بياوريد. آنان نيز دستور وى را عملى ساختند؛ زمانى كه به جايگاه حجر رسيدند، آن بزرگوار خود، حجرالأسود را برداشت و در جاى لازم قرار داد و پس از آن، بناى كعبه را به پايان رساندند[1].

جایگاه اجتماعی حضرت محمد(ص)

بنا به نقل برخى از مورّخان در عصر جاهليت به اين دليل كه نبىّ اكرم(ص) يك جانبه از كسى طرفدارى نمى كرد و اهل مجادله نبود، نزد وى شكايت مى بردند. اين عملكرد در عمق جان آن قبايل تأثيرى شگرف داشت و در راستاى تثبيت جايگاه اجتماعى رسول خدا(ص) پشتوانه اى قوى و عمقى تازه ايجاد كرده و توجه آن ها را به توانايى هاى رهبرى و شايستگى هايى كه در او وجود داشت، جلب نمود كه سبب اعتماد آنان به حكمتِ والا و تدبير و امانتدارى بزرگ وى شد.

منابع و مآخذ:

[1].  تاريخ يعقوبى 2 / 19.