زهرا(س) در يك نگاه

فاطمه زهرا(س) دخت گرامى نبىّ اكرم حضرت محمد بن عبد الله(ص) و مادر گرانقدرش حضرت خديجه دختر خويلد، رضوان الله عليها است.

فاطمه اطهر از پدر و مادرى كه برجسته تر از آنان را تاريخ بشر سراغ ندارد به وجود آمد، كسى در تاريخ بشريّت از تعاليم و دستوراتى نظير دستورات پدرگرانقدر آن بزرگوار كه چهره تاريخ را دگرگون ساخت، برخوردار نيست. طى سال هاى معدود و محدودى انسان ها توانستند در پرتو اين تعاليم گام هاى بلندى به جلو بردارند. تاريخ، مادرى چون مادرِ زهرا(س) سراغ ندارد، وى آن چه داشت خالصانه در طَبَق اخلاص نهاد و به همسر والا مقام و خداى خويش تقديم نمود و پروردگارش در برابر، بدو هدايت و نور و روشنايى ارزانى داشت.

در سايه پر مهر چنين پدر و مادرى با عظمت، زهراى بتول رشد كرد و در خانه اى سرشار از مهر و عطوفتِ پدر بزرگوار خويش كه بار مسئوليّت سنگين نبوّت را بر عهده داشت و در آن راه دشوارى هايى  را متحمل گرديد كه كوه ها قادر بر تحمل آن نبودند. آن انسان برجسته به هر سو رو مى آورد و به هر كجا گام مى نهاد با قريش و فرزندان شان كه در كمين اش نشسته بودند، رو برو مى شد و فاطمه زهرا در خردسالى همه اين اوضاع را نظاره گر و در كاستن از تأثير اين همه رنج و ناراحتى پدر، با مادر خود خديجه دمساز و سهيم بود. زهراى مرضيّه با مشاهده اذيّت و آزارى كه پدر ارجمندش مى ديد از فرط ناراحتى به خود مى پيچيد و رنج جور و ستمى را كه مسلمانانِ صدر اسلام متحمّل مى شدند، فرو مى خورد.

صدّيقه كبرى از كودكى شاهد رنج و گرفتارى هاى تبليغ رسالت الهى بود و قبل از بلوغ در دو سالگى همراه با پدر و مادر و ساير بنى هاشم درشعب ابو طالب، در محاصره قرار گرفت.

به مجرّد اين كه پس از سه سال قحطى و گرسنگى، محاصره برداشته شد فاطمه زهرا(س) در شش سالگى با فقدان مادر مهربان خود حضرت خديجه و ابو طالب عموى پدر بزرگوارش رو برو گرديد، زهرا در تحمّل سختى ها و در رويارويى با مشكلات و دشوارى هاى پدر، همدم وتسلّىِ دل پدر بزرگوار خود و مونس تنهايى او، و در آزار و اذيّتى كه از سركشان و اراذل و اوباش مى ديد، يار و ياورش به شمار مى رفت.

در هشت سالگى به همراه پسر عموى خويش و فواطم ديگر از مكه به مدينه هجرت نمود و تا زمانِ ازدواج با امام على بن ابى طالب(ع)، در كنار پدر باقى ماند. و بدين سان، پس از خانه رسول اكرم(ص) با فضيلت ترين خانه در تاريخ اسلام، شكل گرفت، چرا كه زهراى اطهر خاستگاه پيراسته سلاله پاك نبوى و كوثر عطا شده به رسول اكرم(ص) تلقّى مى شد.

فاطمه زهرا(س) برجسته ترين الگوى زن و برترين نمونه مادر را در دشوارترين لحظات تاريخ اسلام ارائه داد; تاريخى كه بنا داشت راه جاودانگى و برجستگى را بر مدار محيطى جاهلى و آداب و رسومى قبيله اى طرّاحى و بر انسانيّتِ زن خط بطلان كشيده و دختر را مايه ننگ و عار تلقّى كند. در اين جا بايسته بود شخصيتى چون زهراى مرضيّه ـ دخت رسالت والاى محمدى و حاصل نهضت بى مانند الهى ـ با رفتار فردى و خانوادگى و اجتماعى خود، برترين نمونه واقعى و عملى زن را كه تجسّم حقيقى مفاهيم و ارزش هاى رسالت باشد، ارائه دهد.

در حقيقت، حضرت زهرا(س) به تمام جهان انسانى ثابت نمود كه وى انسانى كامل است كه قادر بر ارائه برترين نمونه زن شايسته مى باشد. بدين سان، يكى از نشانه هاى بزرگ الهى براى قدرت خارج از توصيف خدا و آفرينش تحسين برانگيز او باشد، چه اين كه خداى متعال فاطمه زهرا(س)را از عظمتى والا و شكوه و جلالى فوق العاده بهره مند ساخته بود.

زهراى بتول(س) از امير مؤمنان على(ع) صاحب دو فرزند پسر، سالار جوانان بهشت امام حسن و امام حسين(ع) و دخترانى فدا كار و شكيبا به نام زينب و ام كلثوم شد و پس از وفات پدر بزرگوارش رسول خدا(ص) پنجمين فرزند خود «محسن» را قبل از تولد، در ماجراى غم انگيز هجوم به خانه اش (خانه وحى) از دست داده و اين فرزند، نخستين قربانى اين مادرِ فدا كار و شهيد بود كه پس از رحلت پدر در راه حفظ و حراست رسالت پدر بزرگوارش از كژى و انحراف، تقديم خدا نمود.

حضرت زهرا(س) در دشوارترين لحظاتِ بُحران هاى گوناگون با پدر ارجمند و همسر خود (صلوات الله عليهما) تشريك مساعى داشت. آن مخدّره با تلاش و مبارزات و بيانات خود و تربيت اهل بيتِ رسالت كه رسول اكرم(ص) آنان را براى يارى دين خدا، پس از خود ذخيره ساخته بود، آيين اسلام رايارى كرد. و پس از جهاد و مبارزه اى مرارتبار، به عنوان نخستين فرد اهل بيت نبى اكرم به آن حضرت پيوست. در صحنه كارزار با مشركان و پايان دادن به نقشه هاو توطئه هاى منافقان حضور مى يافت و همان گونه كه در برابر منحرفان، از خود پايدارى و استقامت نشان مى داد، در عرصه آگاهى دادن به زنان مسلمان نيز خوش درخشيد. زهراى مرضيّه به راستى سمبُل شهامت و فدا كارى و شكيبايى و شهادت و گذشت و ايثار بود، به گونه اى كه با اين ويژگى ها در كوتاه ترين زمانِ ممكن كه انسان قادر است براى رسيدن به قلّه هاى بلند كمال، آن را طى كند، سر آمدِ بانوان اوّلين و آخرين گشت.

سلام و درود بر او، آن روز كه ديده به جهان گشود و در آن روز كه شهد شهادت نوشيد و روزى كه زنده برانگيخته مى شود و نشان هاى افتخار و عظمت و سربلندى را در دست و جامه هاى عزّت و شرافت را به تن دارد.