تاريخ ولادت حضرت زهرا (س)

تاريخ نگاران در تاريخ ولادتِ زهراى مرضيه اختلاف نظر دارند، ولى ميان علماى شيعه مشهور است كه تولّد آن مخدّره روز جمعه بيستم جمادى الثانى سال پنجم بعثت بوده و ديگران: ولادت آن بزرگوار را پنج سال پيش از بعثت مى دانند.[1]

ابو بصير از امام صادق(ع) روايت كرده كه حضرت فرمود:  فاطمه(س) روز بيستم جمادى الآخر سال چهل و پنجم ولادت نبىّ اكرم(ص)ديده به جهان گشود، هشت سال در مكه و ده سال در مدينه اقامت گزيد و هفتاد و پنج روز پس از رحلت پدر بزرگوارش زندگى كرد و روز سه شنبه سوم جمادى الآخر سال يازدهم هجرى روح بلندش به ملكوت اَعلى پر كشيد.[2]

از جمله نام هاى مبارك آن حضرت صدّيقه است يعنى كسى كه زياد تصديق مى كند، چرا كه زهراى مرضيّه(س) پدر بزرگوارش را تصديق نمود و در گفتارش با صداقت و راستگو و در رفتار و وفايش بسيار صادقانه عمل مى كرد و به راستى كه صدّيقه كبرى برازنده وى بود و به گفته نواده اش امام صادق(ع)روزگاران بر محور شناخت شخصيت فاطمه در گردش بوده است.[3]

نام ديگرش به اعتبار خير و بركات فراوانى كه از ناحيه او پديد مى آيد مباركه بود و قرآن كريم بدين جهت كه نسل نبىّ اكرم(ص)تنها از ناحيه وجود مقدس زهرا(س) استمرار يافته، از وى به كوثر ياد كرده است. او، مام ائمه اطهار و مادر دودمان پاك رسول خدا(ص)به شمار مى آيد. وى از رسالت پيامبر اكرم(ص)دفاع نمود و دشواريهايى را كه در مسير پايدارى و ايستادگى در برابر ستم پيشگان و منحرفان از خط رسالت ديد، به جان خريد. دودمان فراوان، همان خير و بركات فراوان و يا مهم ترين مصاديق بركات فراوانى است كه خداوند به رسول گرامى اش عطا نموده و در سوره كوثر بدان تصريح كرده است.

از ابن عباس روايت شده كه رسول اكرم(ص) فرمود:

دخترم فاطمه حوريه اى در چهره آدميان است، او هيچ گاه خون نديد و مردى با او تماس نگرفت و خداوند بدين سبب او را فاطمه ناميد كه او و دوستدارانش را از آتش دوزخ رهايى بخشيد.[4]

هم چنين از آن حضرت روايت شده كه فرمود:

«أن فاطمة حوراء إنسيّة، كلّما اشتقت إلى الجنّة قبّلتُها»;[5]

فاطمه حوريه اى در چهره انسان است، هرگاه مشتاق بهشت مى شوم او را مى بوسم.

مادرِ أنس بن مالك مى گويد: فاطمه زهرا(س) سيمايى چون ماه شب چهارده و يا سفيد و نورانى چونان خورشيدى كه از پشت ابر برون آيد، داشت داراى گيسوانى مشكين فام بود و بيش از همه مردم به رسول خدا(س)شباهت داشت.[6]

حضرت زهرا(س) به دليل پيراسته بودن از هر گونه پليدى و آلودگى، طاهره لقب يافت. به گفته امام باقر(ع) فاطمه هيچ گاه خون حيض و نفاس نديد[7] و قرآن كريم در آيه تطهير به پيراستگى او از هر گونه آلودگى گواهى داده است.

فاطمه(س) به تلخى ها و دشوارى ها و مصيبت ها و پاداش هايى كه خداوند در دنيا برايش مقدّر ساخته بود، رضايت داشت و مورد رضايت پروردگار خويش نيز بود، چنان كه قرآن كريم در سوره دهر آن گاه كه خداوند از عملكرد وى رضايت يافت و او را از بيم بزرگِ روز قيامت مصونيّت بخشيد، از آن خبر داده است.

فاطمه زهرا(س) از مصاديق آيه شريف (رَضِيَ اللّهُ عَنْهُمْ وَرَضُوا عَنْهُ)[8]است، آن گونه كه در رفتار آن مخدّره ملاحظه مى كنيم بى ترديد وى از بيم عذاب پروردگار خويش ترسان بوده است.

او مُحَدّثه بود زيرا فرشتگان با او سخن مى گفتند، همان گونه كه با مريم دخت عمران و مادر موسى و ساره همسر ابراهيم(ع) كه او را به تولّد اسحاق و پس از او يعقوب مژده دادند، گفت و گو مى كردند.

رسول اكرم(ص) به جهت ارج و احترام و مقام زهرا(س) او را «اُمّ أبيها»;

مادرِ پدر كُنيه داد، زيرا هيچ كس به پايه زهرا، مورد محبّت رسول خدا(ص)قرار نگرفت و از جايگاه برجسته اى مانند فاطمه نزد پيامبر برخوردار نبود. نبىّ اكرم(ص) به سان فرزندى به مادر خود، با زهرا رفتار مى كرد، همان گونه كه فاطمه نيز همانند مادرى نسبت به فرزند خويش با پدر بزرگوارش همگرايى داشت، همواره پدر را در آغوش مى گرفت و زخم هاى بدن مباركش را مرهم مى نهاد و از درد و رنجِ پدر مى كاست.

وى از كُنيه اُمّ الائمة نيز برخوردار بود، زيرا رسول خدا(ص)خبر داده بود كه ائمه(ع) از فرزندان زهرا بوده و حضرت مهدى(ع)از نسل آن بزرگ بانو به وجود خواهد آمد.[9]

منابع و مآخذ:

[1]. تذكرة الخواص/ 306.

[2].  دلائل الامامة/ 10.

[3]. بحار الانوار 43 / 105.

[4].  تاريخ بغداد 12 / 331.

[5]. تاريخ بغداد 5 / 87.

[6]. مستدرك حاكم 3 / 161.

[7].  بحار الانوار: 43 / 19.

[8].  مائده/ 119.

[9]. ينابيع الموده 2 / 83.