حضرت فاطمه(س) در شِعبْ

آن گاه كه قريش دريافت ياران رسول خدا(ص) در برابر آن ها از خود پايدارى نشان داده و آزار و اذيّت آنان را تحمل مى كنند و از سويى بر عظمتِ دين اسلام افزوده شده و ميان قبايل گسترش مى يابد و خود را قادر بر جلوگيرى از انتشار آن نمى دانند، ميان خود به طراحى نقشه قتل رسول خدا(ص) پرداختند، ابو طالب(ع) به مجرد احساس اين ماجرا به شِعب خود رفت وبنى هاشم و بنى عبد المطلب را گرد آورد و از آنان خواست از رسول خدا(ص) حمايت و پشتيبانى كنند و حضرتِ حمزه عموى پيامبر(ص)، صبح روز بعد حفاظت از جان مقدّس پيامبر را بر عهده گرفت، قريش، آنان را در تنگناى محاصره اقتصادى شديدى قرار دادند. و با امضاى پيمان نامه اى ميان خود تصميم گرفتند هيچ گونه داد و ستدى با آنان انجام ندهند. مسلمانان دو يا سه سال در اين وضعيت بسر بردند به گونه اى كه توانِ خود را از دست دادند و مواد خوراكى به طور پنهانى بدان ها مى رسيد، گاهى از شدت گرسنگى، صداى ناله و فرياد كودكان بلند مى شد.

در چنين شرايط و اوضاعى بسيار دشوار، زهراى مرضيّه(س)بخشى از ايّام شير خوارگى خويش را در شِعب ابو طالب سپرى كرد و آن گاه كه از شير گرفته شد، رفته رفته بر شن هاى داغ شِعبْ به راه افتاد، و سخن گفتن آموخت و با اين كه صداى ناله گرسنگان و فرياد كودكانِ محروم را مى شنيد، در آن دوران تنگدستى و محروميت اندك اندك، غذا خوردن آغاز كرد، در آرامش شب هر گاه از خواب بيدار مى شد، نگهبانان را مى ديد كه از بيم سوء قصدِ دشمنان به جان پدر بزرگوارش ـ با دقت و مراقبت ـ در تاريكى شب اطراف جايگاه رسول خدا(ص) در گشت و گذارند، فاطمه اطهر نزديك به سه سال در اين زندان بسر برد و تا پنج سالگى هيچ گونه ارتباطى به جهان خارج از شعبْ نداشت.[1]

منابع و مآخذ:

[1]. كامل ابن اثير 2 / 76.