شخصيت علمى و ادبى زهرا(س)

با اين كه فاطمه زهرا(س) در هيجده سالگى به شهادت رسيد، به گواهى تاريخ، آن مخدّره نيز مانند ساير معصومان(ع) به نحو گسترده اى به تدوين و گرد آورى موضوعات مربوط به اصول و مبانى دين مبين اسلام، همت گمارده است. در ديدارهايى كه آن بانوى بزرگ با زنان مسلمان داشت، كليه پرسش هاى آنان را پاسخگو بود، رواياتى كه عموماً از آن بزرگوار رسيده، حاكى از شخصيت علمى و ادبى آن حضرت است و شايد نقل نمونه هايى ادبى كه تاريخ نگاران در خصوص خطابه هاى آن حضرت بدان پرداخته اند به روشنى بيانگر جنبه هاى ادبى بسيار برجسته اى كه آن بزرگوار در اين سخنرانى ها به كار برده، باشد.

در اين راستا دو خطبه از دخت نبىّ اكرم(ص) نقل شده كه نخستين خطابه را پس از رحلت پيامبر اكرم(ص) در جمع زنان و ديگرى را در جمع شخصيت هاى مهاجر و انصار ايراد فرموده است.[1]

آن بانوى بزرگ موضوعات خطبه را زنجيره وار، با حمد و ستايش و شكر و سپاس و مدح و ثناى خداوند در راستاى الطاف و عنايات و صفات او و دست آوردها و موهبت هاى نبوّت پدر بزرگوارش آغاز نموده، پس از آن متوجه موضوع اصلى شده است و با بيان فهرستى از موهبت ها و دست آوردهاى معنوى و عبادى، سخنان خويش را استمرار بخشيده و بدين ترتيب، ميان نبوّت و دست آوردها و آثار اجتماعى آن و بين مقدمه و موضوع خطابه اش، ارتباط ايجاد كرده است.

منابع و مآخذ:

[1]. تاريخ الادب العربى (فى ضوء المنهج الاسلامى) 257.