سند صحيفه سجاديه

سند صحيفه سجاديه به امام محمد باقر(ع) و برادر شهيدش زيدبن على بن الحسين(عليهما السلام) منتهى مى گردد، در مقدمه صحيفه سلسله سند آن ذكر شده كه از نظر صحت به حد تواتر رسيده و علما هميشه آن را به عنوان سند متصل تلقى كرده اند.

سيد محسن امين عاملى مى نويسد: «رسايى الفاظ صحيفه، فصاحت بى رقيب و بلندى مضمون آن و آنچه در انواع خاكسارى در برابر خداوند، ثنا گويى او و روش هاى عجيبى كه براى طلب بخشش و كرم پروردگار و توسل به او در صحيفه آمده قويترين شاهد بر صحت انتساب آن به امام معصوم است، و اين كه اين مرواريدها از آن دريا، اين جواهرات از آن معدن و اين ميوه ها از آن درخت مى باشد. به اضافه شهرتى غير قابل شك و اسناد متصلى كه به منشأاصلى كه سلام و درود خداوند بر او و پدران و فرزندان پاكش باد وصل گرديده است.

راويان ثقه با چندين سند صحيفه را به امام زين العابدين رسانده اند و بنا بر آنچه در ابتداى صحيفه آمده نسخه اى از آن در نزد فرزند آن حضرت زيد شهيد بوده و پس از او به فرزندانش و بعدها به اولاد حسن مثنى منتقل گرديده است، علاوه بر اين كه نسخه ديگرى از آن نيز در نزد امام محمد باقر(ع)موجود بوده و گذشته از علما عموم مردم نيز توجه خاصى به روايت كردن و ضبط كردن الفاظ و نسخه هاى آن داشته و خود را به خواندن دعاهاى آن در شبانه روز موظف مى كرده اند»[1].

منابع و مآخذ:

[1]. حياة الإمام زين العابدين لقرشی : 375 .