حجّ امام باقر(ع)

امام محمّد باقر(ع) هنگامى كه به حجِّ خانه خدا مشرّف مى شدند از همه علايق دنيوى به طور كامل بريده و آثار خضوع و خشوع و بندگى خدا در چهره آن حضرت ظاهر مى گرديد. غلام آن حضرت، افلح مى گويد: من با امام باقر(ع) به سفر حجّ رفتم. هنگامى كه امام باقر(ع) قدم به درون مسجدالحرام نهادند، صداى آن حضرت به گريه بلند شد. به آن حضرت عرض كردم: پدر و مادرم فداى شما باد، مردم همه منتظر شما هستند. اگر كمى صداى خود را در حال گريه پايين بياورى بهتر است.

امام(ع) به اين كلام من اعتنا نكرد و فرمودند: واى بر تو اى افلح، من صداى خود را به گريه بلند مى كنم، باشد تا خداوند نظر رحمتى به من بياندازد و من به وسيله اين نظر رحمت در روز قيامت رستگار گردم.

سپس امام باقر(ع) خانه كعبه را طواف نمودند و به پشت مقام ابراهيم آمده و نماز خواندند. هنگامى كه امام باقر(ع) نماز را به پايان بردند ديدم كه سجده گاه آن حضرت از اشك چشمانش خيس شده است.[1]

در يكى از سفرهاى حجّ حاجيان دور آن حضرت را گرفتند. آنان به دور امام باقر(ع) ازدحام كرده و درباره مناسك حج و ديگر مسائل دينى از آن حضرت سؤال مى كردند. امام باقر(ع) نيز به همه آن ها كاملا جواب مى دادند. مردم از وسعت دانش امام باقر(ع) در شگفت شدند. در اين ميانه كسى سؤال كرد اين شخص كيست؟ در اين هنگام بود كه يكى از اصحاب امام باقر(ع) به پا خواست و با صداى بلند گفت: آگاه باشيد كه اين شكافنده دانش پيامبران و آشكاركننده راه ها است، اين بهترين كسى است كه از پشت سرنشينان كشتى نوح به جا مانده است، اين فرزند فاطمه عذراء و زهراى ارجمند است، اين باقى مانده خدا در روى زمين است، وى رازدار جهان آفرينش پسر محمّد و خديجه، على و فاطمه است. اين برافراشته چراغِ هدايتِ دين خداست.[2]

---------------------------------------

منابع:

[1]. صفة الصّفوه 2 / 63، نور الابصار/ 130.

[2]. مناقب ابن شهرآشوب 4 / 183.