مناجات امام باقر(ع) با خداوند متعال

امام باقر(ع) در دل تاريك و ظلمانى شب با خداى خود نجوا مى كرد. آن حضرت در مناجات خود چنين مى فرمود: خداى من، مرا دستور دادى و من فرمان تو را اجابت نكردم، و مرا از انجام دادن بعضى كارها نهى كردى، امّا من آن كارها را انجام دادم. حال، اين بنده توست كه در برابرت ايستاده است.[1]

ياد خداوند متعال

امام باقر(ع) هميشه در حال ذكر و ياد خداوند متعال بوده اند. زبان آن حضرت در اكثر اوقات در حال ذكر و تسبيح و تقديس خداوند متعال بوده در هنگام راه رفتن نيز ذكر مى گفت، آن حضرت حتّى در هنگامى كه با مردم سخن مى گفت نيز از ياد خدا غافل نمى گرديد. امام باقر(ع) فرزندان خود را جمع مى كرد و آنان را وامى داشت كه تا هنگام طلوع خورشيد به ذكر و ياد خداوند متعال مشغول شوند. آن حضرت همچنين فرزندان و اهل بيت خود را به خواندن قرآن امر مى فرمود و آن دسته از بچّه ها را كه قدرت بر خواندن قرآن نداشتند به ذكر خداوند فرمان مى داد.[2]

--------------------------------

منابع:

[1]. حلية الاوليا 3 / 186، ترجمة محمّد بن على الباقر(عليه السلام)، شماره 235، صفة الصّفوه 2 / 63.

[2]. فى رحاب ائمّة اهل البيت(عليهم السلام) 4 / 6.